Makedonya gezimiz devam ediyor. Sabahın ilk saatleri ile birlikte
hostelden çıkış yapılıp, elimizdeki araç kiralama şirketinin (National Alamo)
adresi (str. Partizanski odredi TC Bunjakovec lokal 17) ile taksiye bindik.
Yaklaşık 15-20 dakikalık mesafeden sonra 90 dinarlık taksi ücreti ile birlikte
kiralama sözleşmesini yaptık. (1 Euro’nun yaklaşık 61 Dinar olduğunu
hatırlatırım) Daihatsu’nun küçük bir aracını vermişlerdi bize ve 4 gün için 120
Euro ödeme yapılması gerekiyordu. Aracı pazar günü sabah 10’da teslim etmem
gerekiyordu bu yüzden de kiralama şirketine aracı nereye bırakmam gerektiğini
sordum. Onlar da Pazar günü tatil olduğundan saat 10’dan sonra da teslim
etseniz ekstra ücret almayacaklarını ve doğrudan havaalanına bırakabileceğimizi
söylediler. Böylece havaalanına gitmek için otobüs peşinde koşmayacak, rahat
rahat araba ile gidecektik.

Zaman şehir merkezinden çıkıp,
otobana girme vakti idi. Trafik yön tabelaları fena olmamakla birlikte bazı
noktalarda hemen dönüşlere yerleştirilenler “bu ne ya” dedirtiyordu. İlk petrol
istasyonuna giriş yapıp litresi 78.5 dinardan 95 oktan benzinimizi almıştık.
(Gezi boyunca tüm yol kenarlarındaki istasyonlarda benzin fiyatı aynı idi.)
Sabah kahvaltısını da henüz yapmadığımızdan, petrol istasyonundan atıştırmalık
birkaç şey aldık ve artık yol bizi bekliyordu.

Elimizde yol üzerinde geçeceğimiz
noktalara ait haritaları incelerken 
“navigasyon icat edileydi iyiydi” diyip gülüşüyorduk. Üsküpten Bitola
yaklaşık 100 km idi. Ancak “rahat tatil” sloganı ile yol üzerinde ilgimizi
çekebilecek her şey için her an durmaya hazırdık.

Otoban denilen ama bizde
karşılığı duble yoldan öteye geçmeyecek yolda devam ederken karşımıza ödeme
noktası çıktı. Görevliye 30 dinar ödeme yaptıktan sonra “otobana girişte nakit
ödeme yapılıyor çok ilginç,  ucuzmuş da,
peki bunlar hangi noktadan çıkacağımızı nerden biliyor? Acaba mesafe ne olursa
olsun tek ücret mi alınıyor?” Gibi çeşitli soruların cevabını ileride
alacaktık. Çünkü 40-50 km sonra otobandan hiç çıkmamıza rağmen tekrar 50 dinar
ödedik, hatta 30 km sonra bu defa da 40 dinar ödeme yaptık. Resne’ye girerken
trafik polisinin (biz İngilizce konuşalım derken polis Türkçe konuşalım dedi)
bizi durdurduğunda bunun neden böyle olduğunu sorduğumuzda, “buradaki uygulama
bu şekilde, herhangi bir yanlışlık yok” dedi. Diğer taraftan özelikle gündüz
tüm araçların farlarının açık olması da dikkat çekici idi. Meğerse bu konuda
ceza yazımı yoğunmuş. 

Yol kenarında kasaba, köy gibi
yerleşim yerlerinin tabela renkleri sarı çizgi içine kahverengi olarak
yapılmıştı. Bizde bu tür tabelalar tarihi eser noktaları için kullanıldığından
ve bizdeki gibi sandığımızdan kahverengi tabelaları gördükçe “orada tarihi bir
nokta var, gitsek mi ki” diyip duruyorduk.

Yol kenarında köylüler tarafından
satılan taze meyveleri görünce hemen durduk. Hiçbiri İngilizce bilmiyordu ve
fiyatları kağıt üzerine yazarak öğrenebiliyorduk. Gerçekten hepsi birbirinden
taze ve iri olan meyveler çok lezzetli idi. Fiyatları ise kilosu 30-90 dinar
arasında değişiyordu. 

Prelep şehrinin kenarından geçerken
“aslında burada bir baraj var” diyip “ ben Google’dan baktım gezmeye değer bir
yer değil” cümlesi ile yolumuza düz devam etme kararı aldık. Etraf yemyeşil ve
nüfusun azlığı dolayısıyla olacak ki çok geniş boş araziler vardı. Bunu görünce
“bizde olsa hemen şuralara kat karşılığı verilir” diyerek gülüyorduk.
Yolculuğumuz çok uzun sürmeden öğleye doğru Bitola’ya gelmiştik. 

Şehir merkezi küçük bir yer olup,
öncelikle arabayı nereye park etmemiz gerektiğini araştırıyorduk. Merkeze
girmeden şehir ortasından geçen kanalın yanına ücretsiz park edilebildiğini
öğrenince “süper park noktası bulduk” demeden de edemiyorduk. Öncelikle lavabo
sorunumuz vardı ama etrafta genel tuvalet benzeri bir şey göremiyorduk. Zaten
hafiften acıkmamız dolayısıyla da merkezdeki tarihi caminin hemen arkasındaki
cafeye (Dalvina Cafe) oturduk. Yiyecek bir şeyler söyledik, ardından da çay,
kahve ve tramisu siparişi verdik. Bunlar için ödeme yapmak istediğimizde ise
garson yan masanın bizim adımıza ödeme yaptığını söyledi. Şaşkın bir şekilde
ödeme yapan masaya döndüğümüzde adam bize “ arkadaş, Türk” dedi ve biz de
teşekkür ettik. Ardından hangi şehirden geldiğimizi sordular ve kısa bir
sohbetten sonra cafeden ayrılıp gezmeye başladık.

İlk olarak tabi ki Manastır’ı
ziyaret etmek istiyorduk. Ancak tabelalarda Manastır ve Atamızla ilgili
herhangi bir şey göremeyince sorma ihtiyacı duyduk. Büfedeki görevliye
“Atatürk” dediğimizde önce anlamadı daha sonra “Kemal Atatürk” diyince
bildiler. Peki Manastır nerede diye sorduğumuzda ise yine bilemediler ve en
sonunda “Atatürk’s room” diye bize tarifi yaptılar. Kaldı ki manastır tabelalarda
“ Instutute and Museum”  olarak
geçiyordu. 

Şehir merkezinden Manastıra yürüyerek
yaklaşık 15 dakika sürmekte. Manastıra doğru giderken önümüze çıkan “Shirok”
caddesi ise uzun bir cadde olup, etrafı cafelerle dolu idi. Oldukça işlek bir
cadde olan Shirok’ta yürümek ve yorgunluk atmak için cafelerde nefes almak
keyifli idi. Fiyatlar da üstelik gayet makul olup, Üsküp’ten farklı değildi. Caddede
bir cafede bir şeyler atıştırırken Üsküp’te bir restaurantta gördüğümüz ince
uzun ekmekler gayet lezzetli idi. Ama bu ekmeği doğrudan getirmiyorlar, 30
dinar karşılığında sipariş etmeniz gerekiyor. 

Caddenin devamında yürürken artık
müzenin tabelasını tekrar görmüştük. Atamızın lise eğitimini aldığı manastırı
görmek için hepimiz heyecanlanmıştık. Manastırın önüne geldiğimizde binanın
tepesindeki Osmanlı Tuğrası ve Atatürk’ün resimleri tüylerimizi diken diken
ediyordu. Manastır girişindeki görevliden kişi başı 100 dinara bilet alırken
Türkiye’den geldiğimizi anlayan görevli doğrudan ikinci kata çıktı ve
sinevizyon gösterisini başlattı. Bir taraftan Atatürk’ün hayatı sinevizyonda
anlatılırken bir taraftan Atamıza ait resimleri, giysileri ve savaşlara ait görselleri
incelemek hepimize gurur veriyordu. Müzenin ikinci katında yer alan “Atatürk
odası” eskiden daha küçük iken sonradan genişletilmiş ve bugünkü halini almış.
Müzenin ikinci katının diğer tarafında da antik çağa ait kalıntılar
sergilenmekte. Bu bölümü de gezdikten sonra tekrar Shirok Caddesine döndük.

Shirok caddesinde yürürken
Atatürk’e aşık olan Eleni’nin evi dikkatimizi çekiyordu. Mevcut durumda cafe
olarak kullanılan evin balkonundan Eleni Atatürk’ün geçmesini beklermiş ve
Paşamıza yazdığı mektup cafenin içinde duvarda hem Makedonca hem Türkçe yer
almakta. 

Tekrar şehir merkezine
geldiğimizde, “Old Bazaar” ve “Covered Bazaar” tabelalarını takip edip
öncelikle eski pazara yöneldik. Daha çok hırdavat ve kıyafetin satıldığı pazarda
çok ilgi çekici bir nokta bulamadık. Diğer pazar ise kanalın hemen yanında yol
kenarında bir hanın içerisindeki 10-15 dükkandan ibaretti. Bitola gezisinin
sona ermesinden sonra sıra Resne üzerinden Ohrid’e gelmişti. 

Ohrid’e doğru yaklaşık 50-60 km
yolumuzun bulunduğu bir noktada Resne ayrımına geldiğimizde Ohrid gölü kadar
büyük olan “Prespa Gölü” ne uğramamız gerekiyordu. Göle hem Resne tarafından
hem de Resne’ye dönmeden düz gidilebiliyor. Düz devam edilmesi durumunda yani
gölün sol tarafından gidilmesi durumunda Ohrid’e gitmek için aynı yolu tekrar
geri dönmek gerekiyor. Resne ayrımında yaklaşık 6 km olan sol taraftan devam
ettik ve göl kenarındaki bir cafede kahvelerimizi yudumlayıp (Nescafe 60 dinar),
gölde yüzen, voleybol oynayan insanları seyre daldık ve biz Ohrid’e saklayalım
kendimiz dedik. Diğer taraftan, gölün sağ tarafından devam ederseniz buradan da
dağ yolu tırmanarak Ohrid’e gidilebilmekte imiş ama biraz dik yollar ve Resne
tarafından gidilen Ohrid yoluna göre yaklaşık 10 km daha uzun bir yol imiş.

(Devam edecek)