Aylardan Şubat'tı ama program Kasım ayı içindi. Eşimi arayıp "var mısın?" diye sordum, onayını almamla telefonu açıp turu satın almam arasında on dakika ya vardı ya yoktu. Kızım ise bu sene üniversiteye başlayacağı ve ders durumunun ne şekilde olacağını bilemediği için gelmek istemedi. Tur otobüsle olacaktı. Yunan sınırından daha önce bir kere daha otobüsle geçmiştik. O zaman Yunanistan'ı da geçip İtalya'ya kadar gitmiştik. Bu kez sadece Yunanistan'ın batısına gideceğiz. Adriyatik kıyısına... Tur programını anlattığım abim ve eşi Esma'da kısa bir karar aşamasından sonra bizimle gelmeye karar veriyorlar. Bir ay kadar sonra onlar da aynı turda yerlerini ayırtıyorlar. 

Otobüs yolculuklarını çok sevmem, uyuyamam çünkü. Oraya dönerim olmaz, buraya ayağımı uzatırım olmaz. Sonuçta rahatsızdır hep benim için. O yüzden hazırlıklıyım, Ipad'ime Netflix'ten seyrettiğim dizinin epey bir bölümünü indirmiştim. Gece 02:00'ye kadar beni oyalıyor. Zaten 03:00 gibi İpsala gümrüğüne giriyoruz. Daha önce 2011 yılında bu sınırdan aynı saatlerde otobüsle geçmişliğim var. Herkesin otobüsten inip pasaport sırasına girmesi ve gümrük polisinin tek tek kişilerin suratına bakarak işlem yapması yüzünden epey beklediğimizi ve beklerken de acımasız sivrisineklerin insafsız saldırısına uğradığımızı hatırlıyorum. Uygulama değişmemiş elbette, yine bütün otobüs iniyoruz sıraya girip polisimizin tek tek yapacağı işlemleri bitirmesini bekliyoruz. Neyse ki bu kez sivrisinekler o kadar fazla değil. En azından aradan geçen sürede bu konuda bir ilerleme kaydetmişiz. Herkesin otobüsten inmesi yetmiyor, bütün bavulları da indirtiyor gümrük polisi. Herkes bavulunu X-Ray cihazına koyuyor. Otobüs de ayrıca büyük X-Ray'e giriyor. Bütün bu işlemler tabi ki bir hayli zamanımızı alıyor. Sonuçta bavullarımızı otobüse koyduktan kısa bir süre sonra Meriç nehri üzerindeki köprüyü geçip Yunan tarafına geçiyoruz. Yunan polisi otobüsten inmeden pasaportlarımızı rehbere toplatıp giriş damgalarımızı basıyor. Bu çok fazla zaman almıyor ama bavullar burada da tekrar indiriliyor tek tek X-Ray'den geçiriliyor. Bu sırada tabi yine bekliyoruz. En azından beklerken duty-free'de dolaşma ve tuvaleti kullanma şansımız var bu kez... Biraz zor bir sınır geçişi oluyor ama sonunda yola koyuluyoruz. Gün ışıyana kadar biraz uyuklama fırsatımız oluyor. Yarın epey yorulacağız çünkü...

Dedeağaç, Kavala ve Selanik'i kat edip Yunanistan'ın kuzeyinden kuzeybatısına doğru ilerledikten sonra sabah saatlerinde Yanya (İoannia) kentine ulaşıyoruz. 

Şehir, II. Murat devrinde (1421-1451) 9 Ekim 1431'de Osmanlı İmparatorluğu tarafından fethedilmiş ve Balkan Savaşı sırasında kentin kalesini kuşatan   Yunan  ordusuna  uzun  süre  direnmesine  karşın 6 Mart 1913 tarihinde Türk yönetiminden çıkmıştır. Osmanlı İmparatorluğu döneminde Balkanlar'ın en önemli merkezlerinden biri olmuştur. Osmanlının inşa ettiği kale, pek çok Türk evi, Muğla'ya şaşırtıcı ölçüde benzeyen sokakları ve Tepedelenli Ali Paşa'nın sarayı Yanya'nın başlıca ilginç noktalarıdır. Fethiye Camii ve Aslanpaşa Camii halen ayakta olup Aslanpaşa Camii etnografya müzesi olarak kullanılmaktadır. Velipaşa Camii'nin ise minaresi yıkılmıştır. Şehir 1913 yılında Osmanlıların elinden çıkmıştır. Gümüş işçiliği ile ünlü Yanya kenti kuzey Yunanistan'ın en önemli kenti ve bağlantı noktasıdır. Artık Selanik - Igoumenitsa (Gomoniçe) otobanı da yapılmış ve ulaşım son derece kolaylaşmıştır.

Biz de bu otobanı kullanarak sabah saatlerinde Yanya'ya varıyoruz. Otobüsümüz bizi güzel bir manzara eşliğinde göl kenarında sıra sıra dizilmiş olan kafelerin önünden geçirerek Aslan Paşa Camiine doğru başlayacak yürüyüşümüz için tur otobüsleri park alanında indiriyor.

* * *

Üzerinde Osmanlı tuğrası halen duran dar bir taş kapıdan eski şehrin içine girip yine daracık yollardan yukarı doğru çıkmaya başlıyoruz. Arnavut kaldırımlı yollar ve yapılar Osmanlı izlerini hala taşıyor. 1850'lerde buradan İstanbul'a göç etmek zorunda kalan dedemin anneannesinin yaşadığı belki de yürüdüğü bu sokaklarda yürümek farklı duygulara sürüklüyor beni...

Sonrasında, yıllar öncesinde buralarda yaşamış olan, hiç tanımadığım, muhtemelen onun da yaşarken benim gibi bir torununun torunu olacağının hayalini bile kurmadığı dedemin anneannesinin bir zamanlar yaşadığı yer olan Yanya'dan ayrılmak ve yine çok görmek istediğim küçük bir balıkçı kasabası olan Parga'ya hareket etmek üzere otobüsümüze binmek için hesabımızı ödeyip kalkıyoruz. 

* * *

PARGA

Aşağı yukarı 1,5 saatlik keyifli bir yolculuktan sonra küçük bir sahil kasabası olan Parga'ya yukarıdan giriş yapıyoruz. Bizim için buranın önemi Kanuni Sultan Süleyman'ın Saltanat döneminde 1523 - 1536 yılları arasında sadrazamlık yapmış Pargalı İbrahim Paşa'nın balıkçı olan babasının memleketi olmasından ileri geliyor. 

Otobüsümüz kıvrıla kıvrıla yukarıdan aşağı doğru indikçe Parga şehri mükemmel manzarası ile gözümüzün önüne seriliyor.

Otobüsümüz tamamen aşağı inemiyor, sahile inen yollar çok dar ve hatta zaman zaman merdiven gibi oluyor. O yüzden bizi yukarıda bırakıyor. Oradan bu muhteşem manzarayı fotoğraflama imkanını yakaladıktan sonra o manzarayı içimize çeke çeke yürüyerek evlerin aralarından daracık yollardan sahile doğru iniyoruz. Bavullarımız ise otelimize otobüs şoförlerimiz sayesinde  gidecek, buna fazlasıyla seviniyoruz. Palatino Otel'de kalacağız. Manzarası muhteşem.

Çok keyifli bir yoldan aşağı doğru inmeye başlıyoruz. Kimi evler iyice kapanmış, panjurlarını sımsıkı kapatmışlar. Kiminde ise belli belirsiz yaşam izi görülüyor, belki balkona asılı çamaşırdan veya aralık bir tül perdeden bunu anlayabiliyorsunuz. Ama aylardan Kasım ve sezon kapanalı bir aydan fazla olmuş artık turist sayısı iyice azalmış ve yazlıkta olanlar da şehirlere dönmüşler.

Bu haliyle bile oldukça güzel bir sahil kasabası olarak kalbimizde yer eden Parga kıyıda bir iki açık restoran haricinde iyice durgun, iyice sessiz. Buraya bir kere de sezonda gelmek üzere kendime söz veriyorum. Kalabalık değil ama yine de ne olur ne olmaz diye akşam yemeği için sahildeki iki açık restorandan biri olan "Gemini Restoran" da 4 kişilik yerimizi ayırtıyoruz. Vakit zaten akşam üstünü bulmuş durumda. Tüm sahili bir baştan bir başa keyifle geziyoruz. Arada tek tük balık tutan yerli halk hala var. Sahilin sonuna doğru Zorba tavernayı görmek hoş oluyor ama ne yazık ki kapalı. Ama yine de Anthony Quinn'in meşhur pozunu resmettikleri duvarı fotoğraflamaktan kendimi alamıyorum. 

Kısa bir Zorba hatırası için alttaki linke tıklayabilirsiniz... 

https://youtu.be/2AzpHvLWFUM

Artık güneş batmaya başlıyor, şimdi inerken manzarayı seyrede seyrede dikliğini anlamadığımız geniş merdivenli yokuştan yukarı çıkıp otelimizde bir duş almanın ve akşam yemeğine kadar bir saat dinlenmenin zamanı... 

Sıcak bir duşun ardından bir saatte olsa dinlenmek iyi geliyor. Üstümüzü değiştirip akşam yemeğimizi yemek üzere yeniden dar yolumuzdan sahile iniyoruz. Şehir çok kalabalık olmamasına rağmen restoranın doluluğu yine de hoşumuza gidiyor. İyi ki yer ayırmışız.  Genç Yunan garsonumuza cacıki, fava, patlıcan ezmesi gibi ortak lezzetlerimizden olan mezelerimizi söylüyoruz. Greek Saladımız da gelince, Uzo'muzu Yunanistan'da zaten her zaman masaya ikram olarak gelen buz gibi suyumuz ile sulandırıp hafif hafif atıştırmaya başlıyoruz. Yunanistan'ın her yerinde aynı damak tadında yemek ve içecekleri bulmak benim için bulunmaz bir keyif. Sıcak kalamarımız ile mis gibi kızarmış barbunlarımız da gelince bu zevkimiz iyice katlanıyor. Sohbetimiz keyifli, mevsimi bitmiş olsa da yeni bir yer görmenin hoşluğu ile akşam yemeğimizi tamamlıyoruz. Yavaş yavaş saat 23:00'ü geçiyor. Sade kahvelerimizi de içtikten sonra artık bu sefer iyice dinlenmek için otelimize dönüyoruz. 

Yarınki programımız Yunanistan'ın Adriyatik denizindeki adası Corfu'yu ziyaret...